این روزها جدای از هیجانات کاذب و برخی بداخلاقی‌های سیاسی صورت گرفته، در عرصه اقتصاد اگر از اپیدمی گرانی‌ها، افزایش نرخ ارز و ... که چند ماهی فکر و ذهن فعالان اقتصادی را به خود مشغول کرده عبور کنیم، مهم‌ترین موضوع روز لایحه بودجه سال 92 و جایگاه زیربخش‌های مختلف اقتصادی، به ویژه کشاورزی در این بودجه است، بخشی که این روزها به هیچ وجه حال و روز چندان مساعدی ندارد.

از یکسو بازار مواد پروتئینی دست از سبقت گرانی‌ها برنمی‌دارد و به رغم ثباتی که در نیمه نخست سال در بازار گوشت قرمز وجود داشت در ماه‌های پایانی سال شاهد افزایش قیمت‌ها در این بخش هستیم، گوشت مرغ هم مرز شش هزار تومان را در نوردید و برنج نیز برای آنکه از گوشت مرغ عقب نماندهمان راهی را دنبال می‌کند که امروز قیمت مرغ به آنجا رسیده است.

داستان تنظیم مسکنی بازار مرکبات و میوه شب عید باز هم سناریوی تکراری روزهای واپسین سال است و الگوی کشت و تناوب زراعی هم در زمره گمشده‌های این روزهای بخش کشاورزی قرار دارد.

به راستی در چنین فضایی آیا سکانداران بخش کشاورزی توانسته از قدرت چانه‌زنی خود در احقاق حقوق کشاورزان و بخش کشاورزی در بودجه 92 استفاده کنند و یا به مثابه از دست رفتن ساختمان شیشه‌ای (مظهر بخش کشاورزی در پایتخت و محل فرماندهی و هماهنگی کارشناسان کشاورزی) که به راحتی و با اهمال کاری بسیار صورت گرفت این بار نیز باید در بودجه سال 92 کل کشور توشه‌ای دیگر بر ناکامی‌های تاریخی بخش کشاورزی در جذب اعتبارات و سرمایه‌گذاری‌های زیربنایی بیفزاییم؟!

در شرایطی که وحدت و انسجام قوا از ضروریات این روزهای کشور به شمار می‌رود و هیچ ایرانی دلسوزی نباید بر طبلی جز وحدت و اقتدار کشور بکوبد، به راستی چه جایگاهی را برای کشاورزی مدل 92 باید به تصویر کشید؟ و در شرایطی که مباحث سیاسی و تب انتخابات پیش رو روز به روز بالاتر می‌رود، مباحث کلان اقتصادی در چه جایگاهی قرار می‌گیرد؟

جدای از هرگونه تعصب بخشی نگری باید بپذیریم که در شرایط فعلی اقتصاد کشور جایگاه بخش کشاورزی بی‌بدیل‌تر از گذشته گشته و شایسته است برنامه‌ریزان اقتصاد این جایگاه ویژه و پرمزیت را در تصمیم‌گیری‌های خود لحاظ کنند.

فقر تاریخی سرمایه‌گذاری‌های زیربنایی، فرار بخش خصوصی از ورود به این بخش پرمزیت پرریسک و کوتاهی‌های بسیار سیستم بانکی در ایجاد انگیزه به آنها، استفاده نکردن از تمام استخوان کرد کرده‌ها و کارشناسان سرد و گرم چشیده بخش، نارسایی‌های بسیار در ترویج، ارتباط ضعیف صف و ستاد بخش کشاورزی، وجود حلقه فربه محتکر و واسطه و مماشات بیش از حد با آنها و سیاست‌های ناکارآمد تنظیم بازار و واردات محصولات کشاورزی، نبود آمار مستدل و قابل اعتماد برای هرگونه برنامه‌ریزی اصولی، تغییر کاربری وسیع اراضی کشاورزی در شمال کشور و ... از جمله اهم معضلات و اولویت‌های بخش کشاورزی به شمار می‌رود که امید است مورد نظر تصمیم سازان اقتصاد کشور و مجلسیان قرار بگیرد تا بیش از این شاهد هدرروی مزیت‌های اقتصادی کشور نباشیم.