منصور انصاری

اولین تغییر معنی دار و غیرمنتظره در میان معاونان وزارت جهاد کشاورزی در دولت دوازدهم، رفتن دکتر خلج و آمدن دکتر رفیعی پور مدیر کل دامپزشکی خراسان جنوبی است. درست چند روز قبل از 14 مهرماه یعنی روز دامپزشکی، تعجیل در اتخاذ این تصمیم تا آنجا بود که تصمیم گیرندگان حوصله ماندن چند روزه دکتر خلج را تاب نیاوردند، روزی که قاعدتا از زحمات دامپزشکان و فعالیت های دامپزشکی تجلیل و تقدیر می شود! هیچ کس نمی پرسد یا نمی خواهد بپرسد که دکتر خلج رئیس پیشین سازمان دامپزشکی کشور چه کارهایی می بایست انجام می داده و نداده است که اینگونه غیرمنتظره و بدون مقدمه جابجا شد. در واقع وزارتخانه نمی خواهد پاسخگو باشد و با سکوت در مورد عملکرد خوب یا بد یا عدم انجام این با آن وظیفه توسط دکتر خلج در حالیکه خود رسما استعفا نداده بود نشان داد اهمیتی به افکار عمومی نمی دهد. به راستی چرا «این» رفت چرا «آن» آمد؟ قرار است دکتر رفیعی پور چه کاری انجام دهد که دکتر خلج نخواست یا نتوانست انجام دهد. دکتر خلج دوست چه کسانی در ساختار تصمیم گیری های وزارتخانه بود و چه کسانی ایشان را نمی پسندیدند؟ آیا مجلس به وزارتخانه فشار آورد که خلج برود و رفیعی پور بیاید؟ آیا دکتر خلج به این دلیل که توان درافتادن با موسسه قدرتمند رازی که پشت دفاع از تولید داخل سنگر گرفته را نداشت، لذا رفت تا رئیس جدید که سابقه کار سخت و طاقت فرسا در مناطق جنوب شرقی و بنادر چابهار و غیره را در نظارت بر صادرات و واردات مواد غذایی دارد، بتواند این موسسه معظم واکسن سازی را در جایگاهی قرار دهد که تولیداتش در مسیر افزایش بهره وری قرار گیرد و نتواند به راحتی هر واکسن با هر کیفیتی را به این بهانه که باید از تولید داخل حمایت کرد به دست دامدار و مرغدار بدهد. یا اینکه چون دکتر خلج با این موسسه درافتاد زیر پایش را خالی کردند؟ آیا موضوع «ثبت سفارش داروهای خارجی» رانت طلب و پرحاشیه موجب رفتن دکتر خلج شد؟ آیا آزمایشات فارمیک برای تایید این یا آن داروی وارداتی از جانب تشکیلات تحت مدیریت دکتر خلج مسئله دار شده بود؟ آیا چون دکتر خلج مخالف انحلال سازمان دامپزشکی و ادغام آن در وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی بود می بایست می رفت تا این جراحی به سهولت انجام شود و ده ها پرسش دیگر در این میان مطرح است که در این مختصر نمی گنجد ولی یک نکته همچون گذشته برجسته است که همه چیز در هاله ای از ابهام و دوگانگی است. با این حال، این سطور قصد دفاع از دکتر خلج را ندارد. زیرا دکتر خلج هم به رغم تغییرات گسترده در تشکیلات سازمان دامپزشکی کشور، خلع این شخص و آوردن شخص دلخواه خودش و به جز انجام کارهای روزمره و موظف منشاء هیچ تحولی در عرصه دامپزشکی کشور نبود و چیزی برجسته و قابل احصاء در رابطه با تحولات دامپزشکی از خود بر جای نگذاشت. گرچه در مقابله با آنفولانزای طیور در سال های گذشته مقتدرانه برخورد کرد و این مخمصه نابهنگام را با قدرت مدیریت کرد و ضایعات را به حداقل ممکن رساند ولی آنچه انجام داد به جز چند خبر، به صورت یک تجربه موفق با تشریح و توضیح در رسانه های تخصصی ثبت و ضبط و مکتوب نشد و البته چون هزاران خبر دیگر از یادها رفت. دکتر رفیعی پور هم با این گمان که خبرنگاران یا رسانه ها در حد ابزارهای کاری و تحت پوشش سازمان دامپزشکی یا میرزا بنویس و یا خبر رسانان صرف هستند در اولین نشست خود با خبرنگاران با موضوع معارفه، وعده هایی برای تغییرات ساختاری، توسعه سرمایه گذاری در حوزه نظارت و مدیریت بهداشتی بر صنایع تبدیلی و فرآورده های دامی و محصولات استراتژیک به عنوان برنامه ارائه داد، بدون آنکه به چگونگی اجرا و اعتبارات برای تحقق این وعده ها اشاره ای کند. نگارنده این سطور در سال 1392 به هنگام آمدن دکتر خلج و رفتن دکتر دستور در مقاله ای با عنوان «جا به جایی های بی انتها» همین سوالات که طی 4 سال مسئولیت دکتر خلج بی جواب ماند را مطرح کرد و حالا دکتر رفیعی پور یا سخن گوی وزارت جهاد کشاورزی یا تیمی که این جا به جایی ها را سازمان دهی می کند باید توضیح دهد که قرار است دکتر رفیعی پور چه کارهایی را انجام دهد که دکتر خلج نتوانست یا نخواست انجام دهد؟ در نهایت عدم توضیح کافی، مستقیم یا غیر مستقیم، در مورد این نوع جابجایی ها به نفع کشور نیست!